Góry Kuby nie były oczywistym celem wyjazdów polskich taterników i pojawiły się na mapie ich zainteresowań nieoczekiwanie. W znacznej mierze punktem zaczepienia była w tym przypadku rewolucja kubańska, która umożliwiła ściślejsze kontakty PRL z położoną na Karaibach wyspą.
Kuba stała się obiektem zainteresowania przede wszystkim grotołazów, którzy na zaproszenie prof. Jimeneza (aktywnego uczestnika rewolucji) wyruszyli tam z ekspedycją w 1961 roku.

Zaoceaniczna  wyprawa, realizowana w znacznej mierze siłami członków dawnego Klubu Grotołazów, odbywała się w specyficznym momencie porewolucyjnego entuzjazmu znacznej części kubańskiego społeczeństwa. Zaowocowała ona nie tylko kontaktami z kubańskimi oficjelami, ale też licznymi publikacjami o zgoła różnorodnym charakterze: od tradycyjnych relacji z wyprawy speleologicznej, poprzez geologiczne przewodniki po wyspie, aż po prezentację Kuby jako kraju.

Egzotyczna, tak odmienna od siermiężnej środkowoeuropejskiej rzeczywistości, przygoda polskich grotołazów długo jeszcze funkcjonowała w środowiskowej pamięci. Śladami pierwszych polskich penetratorów jaskiń Kuby udał się w dekadę po ich odkryciach Grzegorz Haczewski. W rozmowie przybliża on swoje zetknięcie z wyspą i jej mieszkańcami, zestawia ówczesne rzeczywistości: polską i kubańską, wspomina również narastające na Kubie rozczarowanie efektami rewolucji.